หนึ่งในบุคคลที่ถูกลูกหลงหนักสุดเห็นจะเป็น วิทยา เลาหกุล
วิทยา หรือ “เฮงซัง” ในสายตาแฟนบอลบางส่วน กลายเป็นคนที่ถูกมองว่าล้วงลูก จุ้นจ้าน วุ่นวาย หรือเสนอหน้ายุ่งกับแบบแผนของทีมทั้งที่มีโค้ชอยู่ บางคนเหน็บ “ทำใมไม่มาเป็นโค้ชเสียเอง” บ้างก็ขุดสตอรี่ล้มบอลสมัยแกเป็นโค้ชเมื่อ 20 กว่าปีก่อนมาชำแหละ (แต่เสือกไม่หาข้อมูลแท้จริง) ยิ่งเมื่อผสมรวมกับผลลัพธ์ชวนบัดซบ เอฟเฟกจึงรุนแรงกว่าเก่า
ทั้งที่นั่นคือ “งาน” ของผู้ที่เป็น “ประธานพัฒนาเทคนิค”
ส่วนหนึ่งอาจเพราะโลกลูกหนังบ้านเมืองนี้ ไม่เคยมีผู้ดำรงตำแหน่งดังกล่าวทางการ เคยมีแต่เอา “ตลก” มาคั่นระหว่างฟุตบอลพักครึ่ง (เฟี้ยวดี)
ทำให้แฟนบอลทั่วไปยังชินภาพแบบเดิม หรือแทบไม่เข้าใจขอบข่ายการทำงานในหน้าที่ ประธานพัฒนาเทคนิค เลย
ดูแลภาพรวมทีมชาติ หาข้อผิดพลาดในทีมแต่ละชุด เพื่อร่วมแก้ไข หรือศึกษาข้อมูล สถิติวิเคราะห์ความสามารถนักกีฬาไทย และคู่ต่อสู้ เหล่านี้คืองานของ “เฮงซัง”
ครั้งหนึ่งฉันถูกสั่งไปทำข่าวทีมชาติไทยชุดเล็กอุ่นเครื่องที่ ชลบุรี และพบ วิทยา นั่งอยู่บนอัฒจันทร์ ช่วงเวลาที่บอลเขี่ยจนผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฉันเห็น วิทยา นั่งทะเลาะกับปากกาบนหน้ากระดาษอยู่หลายแผ่น (ราว 20 หน้า) ฉับพลันที่จบครึ่งแรก แกเดินลงไปหาทีมสตาฟฟ์ และนักเตะ พร้อมบอกข้อผิดพลาดและสิ่งที่แกจดใส่กระดาษให้โค้ชฟัง
ฉันอึ้งไปชั่วขณะ … เพราะนั่งมองฟุตบอลอยู่ข้างแก แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่จะเป็นประเด็นให้ขีดเขี่ยได้ขนาดนั้น
เหมือน วิทยา ข้ามขอบเขตความเป็น “คนธรรมดา” ไป
สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้เพิ่มเกี่ยวกับเขา สมัยทำงานกับ สมาคมฟุตบอล ด้วยกัน คือ ในวันที่ปฏิทินทีมชาติหยุด วิทยา จะออกจากบ้านตั้งแต่ตี 5 เพื่อขับรถไป ชลบุรี เพื่อวางแผนซ้อมให้อะคาเดมีฉลามชล เสร็จ 8 โมง ขับรถมาเข้าออฟฟิศที่สนาม ออกแบบแผนการซ้อมต่อ หาจุดที่ต้องแก้ไข และมาคุมซ้อมช่วงเย็นอีกครั้ง เป็นเช่นนี้ร่ำไปทุกวัน
ชีวิต วิทยา เหมือนเกิดมาเพื่อต้มลูกบอลแดกแล้วหลับไป
เขาคือคนที่มีมิตรสหายในวงการฟุตบอลต่างชาติมากมาย บางเรื่องที่หลายคนไม่ทราบ อย่างการที่สโมสรญี่ปุ่นทาบทามผู้เล่นสัญชาติไทยไปค้าแข้งแดนปลาดิบ วิทยา จะเป็นคนแรกๆที่รู้เสมอ เพราะสมาคมฟุตบอลญี่ปุ่นจะติดต่อมาหาเขาว่า เด็กคนนี้สามารถมาเล่นญี่ปุ่นได้หรือไม่ (บางครั้ง รู้ก่อนต้นสังกัดนักเตะด้วยซ้ำ)
อีกเรื่องที่จำได้ขึ้นใจคือ วันหนึ่งหลังพักเบรกหยุดยาว วิทยา กลับมาทำงานตามเดิม แต่เมื่อมาถึงสนามซ้อม สิ่งหนึ่งที่เขาสังเกตเห็นคือ นักเตะบางคนยังไม่มา เขาตัดสินใจต่อสายไปหาผู้เล่นคนนั้นว่า ถึงเวลาแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่มาซ้อมฟุตบอลพร้อมทีม คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ “สักครู่ครับ ผมเพิ่งล้างรถเสร็จ เดี๋ยวรีบไป”
ประธานพัฒนาเทคนิค ทำถึงขั้นโทรตามนักฟุตบอลมาซ้อม!!!
ฉันอยู่ในเวทีลูกหนังมาพักใหญ่ แต่ยังไม่เคยเจอใครที่สามารถเรียกได้อย่างเต็มปากว่า “คนบ้า” (ลูกหนัง) บ้าในที่นี้คือบ้าอย่างสนิทใจ ไม่มีการเมืองหรือสิ่งใดเจือปน
ถึงกระนั้นในความบ้าของ วิทยา ยังมี “ข้อเสีย” ที่มองเห็นอยู่ หนึ่งในนั้นคือเขาเป็นคนสไตล์ “ขวานผ่าซาก”
การเป็นคนตรงดิ่งไปบางครั้ง อาจไม่ใช่ข้อดีของ วิทยา ยิ่งเขาดำรงตำแหน่งทางลูกหนัง ที่ต้องพุ่งชนกับไมค์สื่อมวลชนทุกเมื่อเชื่อวัน
ฉันอยู่ในวงการกีฬามา 8 ปีกว่า กล้าพูดได้ว่า วิทยา เป็นแหล่งข่าวที่รับโทรศัพท์ทุกครั้ง หากต่อสายไปถามปม ประเด็นที่เกี่ยวกับลูกหนัง
สไตล์ของเขาคือคิดอะไรก็พูด รู้อะไรก็บอก เหมือนคนโบราณที่โต้ตอบไม่ผ่านการคัดกรองวาทศิลป์ ซึ่งบางทีมันกลายเป็น “ดาบสองคม” กลับมาทิ่มแทงตัว วิทยา เอง
โดยเฉพาะบรรดาสื่อที่อยู่ “ขั้ว” ตรงข้ามกับเขา พร้อมเล่นการเมืองลูกหนัง สาดโคลนเสี้ยมใส่ตลอด
บ่อยครั้ง วิทยา มีความเห็นที่ไม่ตรงกับผู้ใหญ่สมาคมเท่าไหร่ ในการตัดสินใจบางเรื่อง ทว่าเมื่อ “มติ” โดยรวมของที่ประชุมออกมา เขาจึงจำยอมรับเสียงส่วนมาก
หลังต้องอุทิศเวลาส่วนหนึ่งไปให้ ชลบุรี เอฟซี วันนี้ วิทยา ลดบทบาทมาเป็นอุปนายกฝ่ายเทคนิค ขอบข่ายหน้าที่ถูกเน้นไปที่การปรุงแต่งโครงสร้างเยาวชนทีมชาติ โดยได้ฟุตบอลไดเรกเตอร์คนใหม่ เข้ามาทำงานเพิ่มด้วยแบบเต็มเวลา แต่เจ้าตัวยังคงอยู่ร่วมชายคาในสมาคมฟุตบอลฯต่อ
ทั้งหมดทั้งมวลคือสิ่งที่พบเห็น หรือรู้จักชายชื่อ วิทยา และได้ใกล้ชิดชั่วขณะหนึ่งในฐานะ “แหล่งข่าว”
หากชีวิตฉันคือการเกิดมาเพื่อขีดเขี่ยเรื่องราวลูกหนัง หาเงินดวดเบียร์ ออกไปแบ็กแพ็กตามปฏิทินชีวิตจะเอื้อให้ ใช้ชีวิตในสังคมเส็งเคร็งไปจนแก่
ชีวิตของ วิทยา อาจเป็น “คนบ้า” ที่เกิดมาเพื่อ ฟุตบอล ฟุตบอล และ ฟุตบอล เท่านั้น
ต่อให้ใครจะตราหน้าด่าเขาก็ตาม
