5 วันต่อสัปดาห์ เป็นระยะเวลา 6 ปี ตั้งแต่ที่ผมอายุ 7 ถึง 13 ขวบ ที่คุณพ่อ และคุณแม่ ต้องขับรถส่งผมไปที่ปอร์โต้ มันคือช่วงเวลาแห่งการเดินทาง ระยะทางไปกลับคือ 150 ไมล์ เป็นแบบนี้ทุกวันเลย ปอร์โต้ คือสถานที่ที่เอาไว้ให้ผมไปไล่ล่าหาความฝันในการเป็นนักฟุตบอลอาชีพ กระทั่งผมได้เข้าร่วมทีมเอฟซี ปอร์โต้ แบบเต็มเวลา 

ผมจำได้ว่า เมื่อผมก้าวลงออกจากรถ พร้อมกับเดินจับมือกับคุณพ่อ เพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องที่ผมต้องไปอาศัยรวมกับเด็กคนอื่น เรานั่งลงในห้อง และผมก็เริ่มร้องไห้ออกมา ผมบอกกับคุณพ่อว่า -พ่อครับ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ และอยากจะกลับบ้าน ผมไม่สามารถทำมันได้-

คุณพ่อสูดหายใจ พร้อมกับมองไปรอบห้อง ท่านบอกกับผมว่า -คืนนี้ลูกต้องอยู่ที่นี่ หากลูกรู้สึกแบบนี้ในวันรุ่งขึ้น หรือว่าวันไหนก็ตาม ลูกสามารถโทรหาพ่อ และพ่อจะขับรถมารับลูกกลับบ้าน อย่างไรก็ตาม พ่อไม่อาจพาลูกมาที่นี่ได้อีกแล้ว- น้ำเสียงของคุณพ่อดูจริงจัง และสำคัญมาก ผมจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ในฟุตบอลระดับเยาวชน คุณต้องเติบโตอย่างรวดเร็ว

ผมคิดถึงการเล่นฟุตบอลกับน้องชาย ในห้องครัวที่บ้านเกิดของเราในย่านวิเซา นี่นั่นยอดเยี่ยมมาก ในห้องนั่งเล่นก็ด้วย ลูกฟุตบอลเปรียบเสมือนชองขวัญของผม ครอบครัวพูดถึงผมเสมอว่า เมื่อผมยังเป็นเด็กตัวเล็ก ผมสามารถเลี้ยงบอลก่อนที่จะเดินได้เสียอีก มันก็เหมือนจะเป็นความจริงนะ 

ผมมีบอลอยู่ที่เท้าเสมอ มันเป็นแบบนั้นตลอดเวลา หากผมส่งบอลไปให้คุณ แสดงว่าผมให้ความเชื่อมั่นในตัวคุณแล้วล่ะ ผมเชื่อใจน้องชายของผม แน่นอนว่า ผมส่งบอลไปให้เขาเสมอ มันเป็นการส่งแบบรวดเร็ว รวมถึงการทำชิ่ง เป็นเกมการเล่นที่สวยงามมาก เมื่อผมเติบโตขึ้น ในฐานะของลูกผู้ชาย และนักฟุตบอล ผมตระหนักดีว่า ฟุตบอลคือสิ่งที่ผมรัก ผมมีความสุขกับการเล่นฟุตบอลที่สวยงาม

อย่างไรก็ตาม การเล่นให้กับทีมเยาวชนของเอฟซี ปอร์โต้ มันก็ไม่ได้ราบรื่นเสมอไป พวกเขาไม่ค่อยเชื่อมั่นในตัวผม เหมือนกับที่ผมเชื่อมั่นในตัวเอง พวกเขาไม่เชื่อใจผมในสนามแข่งขัน รวมถึงการวิจารณ์เรื่องโครงสร้างทางร่ายกายของผมด้วย พวกเขาพรากโอกาสลงสนาม และนำลูกบอลออกจากตัวผม ที่เอฟซี ปอร์โต้ ผมกำลังสูญเสียความสนุกในการเล่นฟุตบอลไป ผู้คนมากมายถามผมในเรื่องนี้ ตอนที่ผมย้ายข้ามฟากไปเล่นให้กับเบนฟิก้า 

ที่ลิสบอน ผมค้นพบความสุขของตัวเองอีกครั้ง มันต้องใช้เวลา และความเชื่อใจพอสมควร ผมต้องมาพิสูจน์ตัวเองในทีมระดับเยาวชนอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เบนฟิก้า เล่นฟุตบอลในรูปแบบที่สวยงาม พวกเขาเชื่อมั่นภาพรวม, แท็คติก และไอเดีย นำหน้าเรื่องส่วนตัว

เมื่อผมเล่นเบนฟิก้า ชุดบี ในช่วงปี 2017 หนึ่งในเกมแรกๆของผมคือการเจอกับอคาเดมิโก เด วิเซา ที่เมืองบ้านเกิดของผมเอง ผมยิงประตูด้วยการวอลเลย์ พร้อมสร้างสถิติเป็นนักเตะที่อายุน้อยที่สุดที่ยิงประตูในดิวิชั่นสอง การยิงประตูที่สนามเอตาดิโอ โด ฟอนเตโร่ ที่ห่างจากบ้านของผมไปเพียงไม่กี่นาที พร้อมกับมีครอบครัวของผมอยู่บนอัฒจันทร์ มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษมาก ผมรู้สึกว่าการเล่นให้กับเบนฟิก้า คือจุดเริ่มต้นของเส้นทาง

กระทั่งปีต่อมา ผมได้ลงเล่นทีมชุดใหญ่ของเบนฟิก้า แถมเป็นเกมดาร์บี้แมตช์ของกรุงลิสบอน ผมจดจำได้ว่า ผมเดินลงสู่สนามในช่วงของการอบอุ่นร่างกาย นี่คือการลงเล่นเกมลีกครั้งแรกในบ้านของผม ท่ามกลางแฟนบอลกว่า 60,000 คนที่สนามเอสตาดิโอ ดา ลุซ แฟนบอลร้องเพลง และเชียร์ ในขณะที่เรากำลังลงไปวอร์ม ผมพยายามมองหาคุณพ่อ กับคุณแม่ ที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน ผมแทบไม่เห็นพวกท่านเลย 

ในช่วงครึ่งหลัง ทีมของเราตกเป็นฝ่ายตามหลัง 0-1 และผมถูกส่งลงสนามไปในฐานะของตัวสำรอง ความตึงเครียดมันมหาศาลมาก อีก 5 นาที เราพยายามกดดันอย่างหนัก ผมไม่ได้เป็นคนยิงประตู แต่ก็พยายามจะดันตัวเองขึ้นไปข้างหน้า กระทั่งนาทีที่ 86 ราฟา ซิลวา หนึ่งในกองกลางของเรา เติมเกมขึ้นไปทางกราบขวา ก่อนที่จะพยายามหาคนที่จะเปิดบอลให้ ผมรออยู่ที่เสาไกล คิดในใจว่าส่งบอลมาให้ผมเถอะ โปรดมั่นใจในตัวผมนะ

จากนั้น เขาส่งบอลมาให้ ก่อนที่ผมจะโขกเข้าไป ช่วยให้สกอร์ขยับเป็น 1-1 ผมแทบจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อไปไม่ได้ โฆษกประจำสนามประกาศเสียงดังว่า -ผู้ทำประตูคือนักเตะหมายเลข 79 ชูเอา !!! ก่อนที่แฟนบอลในสนามจะตะโกนเสริมว่า เฟลิกซ์ !!!- แน่นอนว่า มันเป็นช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตของผม

เบนฟิก้า เชื่อมั่นในตัวผม และผมก็ต้องการตอบแทนความเชื่อมั่นเหล่านั้น น้องชายของผมเล่นให้กับเบนฟิก้า ด้วย เขาอายุน้อยกว่าผมราว 5 ปี