... เราเป็นมืออาชีพ เรารู้ว่าเราต้องอะไรและต้องทำมันแบบไหน จากนั้นเราก็เอาชนะในเกมสำคัญมากมาย คว้าแชมป์มาครองมากมาย และแบ่งปันช่วงเวลาเหล่านั้นร่วมกับคนอื่นๆ ยกตัวอย่างสำหรับผม ปาทริซ และ คาร์ลอส แสดงให้เห็นถึงห้องแต่งตัวของ ยูไนเต็ด ในตอนนั้น เราไม่ได้มาจากประเทศเดียวกัน เรามาจากทั่วทุกมุมโลก, นักเตะจากเอเชีย, ยุโรป, อเมริกาใต้ แต่นักเตะทั้งสามกลายมาเป็นเพื่อนที่สนิทกันในสโมสร นั่นแสดงให้เป็นถึงความเป็นไปของห้องแต่งตัว มันแสดงให้เห็นว่าทุกๆ คนดีอย่างไร นั่นคือวิธีที่ทำให้เราประสบความสำเร็จในตอนนั้น

เราคว้าแชมป์ พรีเมียร์ลีก หลายสมัย และเข้ารอบชิงชนะเลิศหลายครั้ง และที่กรุง มอสโก ซึ่งเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ผมเศร้าเสียใจมากที่สุดเมื่อพบว่าตนเองไม่ได้อยู่ในทีมที่จะดวลกับ เชลซี ในรอบชิงชนะเลิศ ทุกๆ คนยอดเยี่ยมมาก แต่ผมยังคงจำไดดีโดยเฉพาะ ปาทริซ และ คาร์ลอส ที่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ผมเศร้าจริงๆ แต่พวกเขาแค่เข้ามากอดผม จากนั้นผมอ่านสีหน้าของพวกเขาและรู้ได้ว่าพวกเขารู้สึกไม่พอใจและรู้สึกเศร้า พวกเขาต้องการแบ่งปันช่วงเวลากับผม, กับเพื่อนของพวกเขา, ดังนั้นผมรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมากกับสิ่งที่เขาแสดงออกมา แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะ? ก่อนหน้านั้นผมไม่พอใจ แต่หลังจากนั้นเมื่อเริ่มการแข่งขันผมก็แค่ภาวนาให้ทีมของเราชนะ นั่นคือสถานการณ์ของพวกเรา บรรยากาศในห้องแต่งตัวของพวกเราเป็นแบบนั้น หลังจากทุกๆ อย่าง เราคว้าแชมป์ แชมเปี้ยนส์ ลีก ซึ่งไม่มีใครมาโทษต่อว่ากันและกัน

ผมรู้สึกสนุกเพียงครึ่งเดียวในช่วงการฉลองหลังจากนั้น มันเป็นความรู้สึกที่แปลกๆ ในหัวของผมเข้าใจได้ดีว่าเราคว้าแชมป์ยุโรปมาครอง แต่ในหัวใจของผมไม่สามารถรู้สึกเช่นนั้นได้ ดังนั้นมันจึงเป็นความรู้สึกที่ผสมปนเป ผมมีความสุขจริงๆ ที่เราประสบความสำเร็จและคว้าแชมป์ แชมเปี้ยนส์ ลีก ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เราต้องทำ และผมรู้ว่ามันไม่ใช่แค่ตัวผมเท่านั้น มีนักเตะคนอื่นๆ ในทีมที่ไม่ได้ลงเล่น เรามีนักเตะ 25 คนหรือมากกว่านั้นที่อยากอยู่ในทีม และมีเพียง 18 รายที่สามารถทำได้ ดังนั้นผมรู้ว่าไม่ใช่มีแค่ผม นั่นคือทีม คุณก็รู้

สำหรับผม ผมรู้สึกภูมิใจอย่างมากที่ได้ทำบางสิ่งในการช่วยให้ทีมประสบความสำเร็จ แต่นักเตะ ทุกๆ คนรู้ว่าพวกเขาต้องทำงานของตนเอง แม้ว่าผมจะไม่ได้อยู่ในรายชื่อของผู้จัดการทีมที่ มอสโก นั่นหมายความว่ามีบางสิ่งที่ที่ผมต้องพัฒนาตนเอง ถ้าคุณเสียบางสิ่งไป คุณต้องมองหาหนทางในการประสบความสำเร็จในครั้งต่อไป ผมทำได้ เพราะปีถัดมาเราเข้ารองชิงชนะเลิศ แชมเปี้ยนส์ ลีก อีกครั้ง และครั้งนั้นผมลงเล่นเป็นตัวจริง แต่โชคร้ายที่เราไม่ชนะ! 

หลังจากนั้น คาร์ลอส จากทีมไปและมันกลายมาเป็นสิ่งที่แปลกมากๆ พวกเราอยู่ด้วยกันเสมอ จากนั้นในตอนที่เขาจากทีมไปมันมีช่องว่างที่เขาเคยอยู่ ผมและ ปาทริซ พูดถึงเรื่องนั้นตลอด คิดเสมอว่าทำไมเขาถึงย้ายไปร่วมทีม (แมนฯ) ซิตี้ เพราะพวกเราคิดถึงเขา แต่นั่นคือฟุตบอล คุณไม่สามารถมีนักเตะแบบเดิมที่เล่นร่วมกับคุณไปตลอดจนถึงช่วงที่เลิกเล่น เรารู้ว่าวันหนึ่งเราก็ต้องแยกทาง แต่สำหรับพวกเรามันเกิดขึ้นก่อนหลังจากผ่านไปได้เพียงสองปี เราเคยภาวนาว่าเราจะอยู่ด้วยกันนานกว่านี้ แต่นั่นคือชีวิตในวงการฟุตบอลและเราต้องยอมรับมัน

ไม่นานก่อนที่ คาร์ลอส จะกลับมาที่ โอลด์ แทรฟฟอร์ด พร้อมกับ ซิตี้ และนั่นคือวันที่ผิดปกติไปจากเดิมอย่างมากของพวกเรา แม้แต่ช่วงอบอุ่นร่างกายก็รู้สึกแปลก เราเคยอยู่ด้วยกันมาตลอด พวกเราสามคนอบอุ่นร่างกายด้วยกัน จากนั้นในช่วงก่อนก่อน พวกเรากำลังลงอบอุ่นร่างกายในคนละฝั่งสนาม มีเพียงแค่ผมกับ ปาทริซ ที่อยู่ด้วยกัน และเราก็เห็น คาร์ลอส อยู่ตรงนั้นกับทีมใหม่  ครั้งแรกที่พวกเราเห็นเขามันทำให้รู้สึกแปลกๆ ไป  แต่จากนั้นมันหายไปเพราะเราคือมืออาชีพ เรารู้ว่าเราต้องมีสมาธิกับเกม เราต้องชนะ หลังจากนั้นเรากอดเพื่อนของเราได้และพูดคุยกับเขา แต่ระหว่างเกม งานหลักของพวกเราคือเกมดาร์บี้ และเราต้องชนะ ฟุตบอล มันก็แค่ต้องเดินหน้าต่อไป

ดังนั้นเราจึงพาเพื่อนสองคนกลับไปที่ห้องแต่งตัว

นักเตะที่เหลือในทีมทำให้แปลกใจเสมอ ถามพวกเราเสมอว่า "เป็นไงบ้างพวก?" พวกเขาถามพวกเราแต่พวกเราไม่เคยตอบพวกเขากลับไป! มันเกิดขึ้นไปตามธรรมชาติ มันคือความรู้สึกที่พวกเรามี นี่คือบางสิ่งที่พิเศษ เราสนุกกับมันและผมคิดว่าทุกๆ คนสนุกที่ได้ดูพวกเราและแปลกใจว่าทำไมเราถึงสนิทกันขนาดนี้ พวกเขาเอาใจใส่เราเสมอ หัวเราะร่วมกับพวกเราอยู่ตลอด และผมคิดว่าพวกเขาชอบความสัมพันธ์ของพวกเราที่เกิดขึ้นในทีม

พวกเขายิงมุกตลกใส่พวกเราเสมอ และนั่นคือจุดหนึ่งที่ทำให้เรามีชื่อเล่น 

'Rush Hour' 

ในตอนนั้น ภาพยนตร์เรื่องนี้กำลังได้รับความนิยมไปทั่วโลก มีบางคนในโลกอินเทอร์เน็ตทำรูปขึ้นมา: ด้วยการใส่หัวของพวกเราลงโปสเตอร์ของภาพยนตร์ หัวของผมอยู่ที่ แจ็คกี้ ชาน และของ ปาทริซ อยู่ที่ คริส ทัคเกอร์ เราชอบมันนะ เราคิดมันว่าสนุกและเราก็แค่หัวเราะไปกับมันตลอดเวลา ทุกๆ คนในห้องแต่งตัวรักมันด้วย และมันยังแปะอยู่ 

เรามีช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยม แต่อย่างที่ผมเคยพูดไป คุณไม่สามารถใช้เวลากับนักเตะคนเดิมๆ ไปทั้งช่วงชีวิตนักเตะ และในปี 2012 ผมต้องอำลา ยูไนเต็ด นั่นเป็นสิ่งที่แปลกมากๆ เศร้ามากๆ และยากมากๆ สำหรับผม 7 ปีคือช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดที่ผมใช้เวลาในแต่ละสโมสรของผม แต่นั่นคือเป็นช่วงเวลาที่ผมต้องอำลา

แต่มันเป็นเรื่องยากในการบอกกับ ปาทริซ ... ว้าว นั่นเป็นเรื่องยากที่จริงๆ ผมรู้สึกเสียใจกับเขา เรามีเอเย่นต์คนเดียวกันและเขารู้ว่าทุกๆ อย่างกำลังดำเนินไป เขาว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่นั่นไม่ได้ทำให้ง่ายไปกว่าเดิมเลย

เขาเศร้าอย่างมาก

เขาพูดว่า "แล้วฉันจะอบอุ่นร่างกายกับใคร?"

มุกๆ ครั้งที่เขาลงเล่น คนนั้นๆ เป็นผม ผมอยู่กับเขามาตลอดช่วงเวลาที่ลงเล่นให้ ยูไนเต็ด ดังนั้นพวกเราพูดถึงทุกๆ เรื่อง และพวกเรารู้สึกเศร้า แต่ในท้ายที่สุด เขาอวยพรให้ผมโชคดีและจากนั้นผมก็จากออกมา

แน่นอนว่าเรายังคงเป็นเพื่อนกัน และเขาได้มาร่วมงานแต่งงานของผมในอีก 2 ปีถัดมา ในตอนนั้นเขาไปอยู่ที่อเมริกา ดังนั้นมันจึงเป็นกรณีที่เขาเดินทางไปยังเกาหลีใต้และจากนั้นเดินทางตรงกลับไปยังฝรั่งเศส เขาอยู่แค่วันเดียว และนั่นเป็นการเดินทางหนึ่งวันที่ยาวนาน เขาเดินทางไปเกาหลีใต้ 1-2 ครั้งสำหรับร่วมงานที่ผมมี ดังนั้นผมจึงประทับใจอย่างมาก

บางครั้งเราก็นัดกันไปทานอาหารเที่ยงและเย็นในกรุงลอนดอน หรือเมื่อไหร่ก็ตามที่เราอยู่ด้วยกัน เราคุยกันผ่านโทรศัพท์หรือส่งข้อความหากันและกัน และเราสานต่อความสัมพันธ์ที่คงทนของเราแบบนี้ต่อไปไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน การได้เจอเขาคือหนึ่งในเรื่องผมรู้สึกยินดีมากที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต ปาทริซ คือเพื่อนร่วมทีมที่ยอดเยี่ยมที่สุด แต่ต้องบอกตรงๆ ว่ามันมากกว่านั้น ผมคิดว่าเขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของผม