“มันเหมือนได้ย้อนกลับไปเมื่อ15ปีที่แล้วที่เด็กนักฟุตบอลมัธยมคำนึงที่เรียนสายปัญญารังสิตโดยอาศัยวัดโพสพผลเจริญเป็นที่พักพิงจะใฝ่ฝันสักครั้งว่าจะได้เล่นให้กับทหารอากาศผมคลุกคลีที่นั่นแต่เด็กทั้งเคยไปเป็นกรรมการเป็นไลแมนให้กับvipทหารอากาศชุดนั้น”

“ถ้าจะกล่าวนามคงไม่หมดเพราะแต่ล่ะคนมีแต่โคตรฟุตบอลทั้งนั้นผมยังงงเลยว่ามาตัดสินให้คนเหล่านี้ได้ไงทั้งที่เรามาจากบ้านนอกมันเหมือนอยู่ในดงความฝันบางวันผมก็ได้แต่วิ่งซ้อมข้างๆสนามธูปะเตมีเคยคิดสักวันอยากเข้าไปในสนามแห่งนี้ในฐานะนักฟุตบอลของทหารอากาศสักครั้ง”

“ผมจบม.6 เคยจะเรียนที่ รร.จ่าอากาศแต่ด้วยโชคชะตาอะไรไม่รู้ผมตัดสินใจไปเรียนที่ ม.อีสเทินเอเชียและได้มาเล่นสนามนี้แต่ในฐานะทีมมหาลัยแต่นั่นคือก้าวแรกของชีวิตที่ได้เหยียบสนามในความฝันถึงแม้จะเป็นทีมมหาลัยก็ช่าง”

ผ่านมา15ปีวันนี้สโมสรยื่นโอกาสมาให้แล้วผมจะปฏิเสธได้อย่างไรทั้งที่ผมรักลำปางมากขนาดไหนแต่ความฝันมันก็คือฝันเราต้องทำให้เป็นจริงให้ได้เราไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะมีโอกาสแบบนี้อีกไหม”

“ในฐานะนักฟุตบอลถึงอายุจะ31แต่ผมไม่เคยที่จะหมดความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะในทุกๆเกมการแข่งขันความกระหายในตัวผมไม่เคยหมดผมจะใช้ความสามารถที่มีอยู่พาทีมทหารอากาสรอดตกชั้นให้ได้ครับและจะเต็มที่ทุกๆนัดเหมือนทุกๆที่ที่ผมเคยเล่นมา”