"มันคือการตัดสินใจของคนในครอบครัวว่าหลังจบฤดูกาลนี้ “ผมจะต้องยุติบทบาทนักฟุตบอลอาชีพ” ลงแต่เพียงเท่านี้ ใจจริงก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่ต้องจากสิ่งที่เรารักไป มันมีคำพูดนึงที่ออกจากปากพ่อกับแม่ในวันที่แม่ผมนอนอยู่บนเตียงพยาบาล “กลับบ้านเราเถอะนะ ถ้าไม่เล่นบอลที่บ้านก็ยังมีอะไรทำอีกเยอะ บ้านเราจะได้ไม่เหงา” คำพูดนี้ทำให้ผมตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องกลับไปเติมเต็มชีวิตของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ท่านปล่อยผมให้เดินตามฝันมากว่า20ปีแล้ว จากเด็กอายุ12เก็บของออกจากบ้านจนถึงตอนนี้ก็34ปีแล้ว ผมได้ตามฝันผมมาจนสุดทางแล้ว มันมาไกลกว่าที่ฝันเอาไว้แต่แรกมาก มันมากกว่าที่เด็กบ้านนอกคนนึงจะได้สัมผัส  มันเหนือกว่าเด็กบ้านนอกต้นทุนต่ำคนนึงจะจินตนาการถึง ขอบพระคุณครูบาอาจารย์ ที่คอยอบรมสั่งสอนให้ผมเป็นผมได้อย่างที่ควรเป็น ขอบคุณทุกๆสโมสรและผู้ใหญ่ใจดีทุกท่านที่ให้ผมได้เป็นส่วนนึงของครัวและให้ผมมีกินมีใช้อย่างทุกวันนี้ ขอบคุณฟุตบอลที่ทำให้ผมได้เจอ เพื่อน พี่ น้อง ที่น่ารักทุกคน ขอบคุณแฟนบอลที่คอยเป็นกำลังใจและติชมให้ผมได้มีกำลังใจและพัฒนาตัวเองในตลอดเส้นทางอาชีพ ขอบคุณคนศรีสะเกษและคนอุบลที่ได้ปลูกฝังความเป็นเลือดนักสู้ให้กับผม และสุดท้ายขอบคุณครอบครัวและญาติพี่น้องที่ยืนเคียงข้างทุกๆการตัดสินใจและทุกการต่อสู้ของผม รัก❤️ แล้ววันนึง”ฟุตบอล”จะทำให้เราให้เจอกันอีก เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เดินตามฝันนะครับ✌️⚽️❤️"