ถึงคุณ … เอสซีจี เมืองทองฯ
ฉันเริ่มละเลงจดหมายฉบับนี้ หลังเสียงเห็นภาพแฟนบอลทยอยเดินออกจาก เอสซีจี สเตเดียม ตั้งแต่ก่อนเกมจบ 10 นาที มันเป็นอะไรค่อนข้าง “ตลกร้าย” พอควร ที่แชมป์ 4 สมัยอย่างคุณพบตัวเองจมบ๊วยเช่นนี้
ฉันรู้ว่าคุณมีปัญหาตั้งแต่เริ่มต้นฤดูกาล การปล่อยผู้เล่นหลักออกจากทีม ถูกทดแทนด้วยแข้งใหม่ที่โดนตั้งคำถามว่า “ทดแทน” นักเตะเก่าได้หรือไม่ เม็ดเงิน 400 ล้านบาทที่ใครบางคน “โม้” ไว้ก่อนเปิดฤดูกาล ฉันก็อยากรู้ว่าถูกแปรสภาพเป็นสิ่งไหนบ้าง
10 เกมผ่าน คุณมีเพียง 7 คะแนน สำหรับทีมที่เคยป่าวประกาศว่าจะทวงคืนแชมป์ มันเป็นอะไรที่เกิน “โคม่า” หรือ “วิกฤต” แล้วล่ะ
สิ่งที่เห็นได้ชัดเลยคือคุณมีปัญหาในแดนหน้าอย่างหนัก ตลกดีนะ คุณมีเครื่องจักรสังหารที่กระหน่ำประตูคู่แข่งเกิน 100 ลูก อยู่ในทีมถึง 2 คน (ธีรศิลป์ แดงดา 113 ประตู, เฮแบร์ตี แฟร์นานเดส 104 ประตู) ไหนจะนักเตะชั้นแนวหน้าของลีกอย่าง อดิศักดิ์ ไกรษร หรือ อ่อง ธู แต่คุณไม่สามารถสร้างจุดเปลี่ยนที่ดีได้
นอกจากความมั่นใจที่ถูกขโมยไป ทีมเวิร์ก ความสัมพันธ์ในสนาม มันเหมือนราวกับว่าคุณไม่เคยเล่นหรือซ้อมด้วยกันเลย ภาพบนผืนหญ้าออกมาดูสะเปะสะปะ แค่การออกบอลเท้าสู่เท้า คุณยังส่งไม่ตรงเพื่อนเลย ให้ตายเถอะ
แผงมิดฟิลด์ของคุณ ที่มีผู้เล่นระดับผ่านเวทีทีมชาติวิ่งชนกันไปหมด กับเอาชนะเกมเพรสซิ่งคู่ต่อสู้ หรือสร้างความแตกต่างไม่ได้ เช่นเดียวกับบอลริมเส้นหรือแนวรับที่เป็น “จุดเด่น” ก็กลายเป็น “จุดอ่อน” ให้คู่ต่อสู้กระทำชำเราอย่างเมามันส์
ฉันคงไม่อธิบายมากว่าเป็น “จุดอ่อน” อย่างไร เกมที่คุณคาบ้าน 0-3 หรือแมตช์ที่ผ่านๆมาคือคำตอบชั้นดี
บางทีฉันเองก็สงสาร ยุน จอง-ฮวาน นะ ฉันเห็นสีหน้า ความพยายามของเขาในการพยายามทุกอย่าง เพื่อหาทางออกหรือรักษาให้คุณดีขึ้น แต่สิ่งที่ฉันอยากถามคือ คุณพยายามเพื่อ จอง-ฮวาน บ้างไหม คุณเต็มที่กับทุกครั้งที่อยู่ในสนามหรือไม่
ถ้าคำตอบของคุณบอกว่า “เต็มที่” หรือ “ทำดีที่สุดแล้ว” ฉันว่าควรสังคายนา ผ่าตัดทีมใหม่เกือบทั้งหมดในเลกสอง (อย่าบอกล่ะว่างบ 400 ล้านบาทหมดเกลี้ยงแล้ว หึหึ)
นับตั้งแต่คุณลืมตาอ้าปากบนลีกสูงสุด นี่ก็เป็นปีที่ 11 แล้วเนอะ และเป็นปีที่คุณ “ตกต่ำ” สุด ทำลายสถิติด้านลบเกือบทุกอย่าง จนแฟนบอลแทบจะเบือนหน้าหนี ถ้าคุณเป็นผู้ป่วย ฉันว่าคุณคงอยู่ในอาการเกือบระยะสุดท้ายแล้วล่ะ นอกจากการเยียวยารักษา คุณต้องพึ่ง “หัวใจ” ตัวเองสู้เพื่อโกงความตายกลับมาให้ได้
แต่ก็นั่นแหละ… เมื่อกรอบเวลายังมีให้ ฉันอยากให้คุณกลับมาเป็น เมืองทอง ทีมเดิมอีกครั้ง ทีมที่เล่นฟุตบอลได้สะเด่า ไล่ดาหน้าคู่ต่อสู้แบบซาดิสม์
อาจารย์ฉันท่านหนึ่งที่เป็นนักเขียนเคยบอกไว้ว่า “ไม่มีอะไรที่สายเกินไป เพราะนาฬิกาที่ตายยังบอกเวลาถูกวันละ 2 หน”
ฉันหวังว่าอาการคุณคงดีขึ้นในเร็ววัน และคงไม่พบคุณเที่ยวทั่วไทยไปกับไทยลีก 2 ในซีซั่นหน้า
ป.ล. คิดถึงคุณเสมอ
By ดากานดา
11 พฤษภา 2562
เขียนที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งย่าน ลาดพร้าว-วังหิน
