ลูกากู เล่าถึงชีวิตตอนอยู่ในเมืองอันท์เวิร์ปตอนเด็กว่า "ผมรู้ว่าผมมาจากไหน และผมรู้ว่าตอนเด็กๆ ผมมีชีวิตที่แสนยากจน ผมรู้ทันทีว่าพ่อแม่ของผมต้องพึ่งพาผม"

"จอร์แดน (น้องชาย) กับผมรู้ว่าเราต้องเปลี่ยนพรสวรรค์ของเราให้เป็นเงิน เพราะวิถีชีวิตของเราลำบากอย่างมาก ฟุตบอลเป็นวิธีที่รวดเร็วที่สุด ดังนั้นผมก็เลยทุ่มเทเวลาทั้งหมดไปกับการพัฒนาฟอร์มการเล่นของตัวเอง"

"พ่อของผมมีปัญหาด้านการเงินหลังจากที่เลิกเล่น มันเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากๆเมื่อผมรับรู้ว่าเราจะไม่มีเงินอีกต่อไปแล้ว ตอนที่เครื่องใช้ไฟฟ้าภายในบ้านหายไปทุก 3 วัน ผมมักดื่มนมทุกเช้าเสมอ ผมเห็นแม่ใช้น้ำเปล่าผสมลงไปด้วย"

"ผมใส่ร้องเท้าเบอร์ 7 ในการเล่นฟุตบอล ทั้งที่เท้าของผมต้องใส่เบอร์ 8 ผมไม่มีเงินที่จะซื้อร้องเท้าใหม่ ตอนที่ผมไปโรงเรียนผมมักจะใส่เสื้อและรองเท้าขาดเป็นรู แถมตอนเด็กๆ คุณต้องโดนล้อเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนั้นเสมอ" ลูกากู กล่าว