หากเราจะนิยามคำว่า "ประสบความสำเร็จ" ให้กับนักฟุตบอลสักหนึ่งคน ชื่อของ "ดานี่ อัลเวส" ย่อมถูกบรรจุลงในนั้นอย่างแน่นอน
เพราะนี่คือนักเตะที่กวาดแชมป์เมเจอร์ในระดับสโมสร 34 โทรฟี่ ทั้งกับบาเฮีย 3, เซบีย่า 5, บาร์เซโลน่า 23, ยูเวนตุส 2 และเปแอสเช 1 หากจะนำไปรวมแชมป์กับทีมชาติบราซิล 3 ถ้วย ก็ไม่ใช่เรื่องที่เคอะเขินเกินไปนัก เรียกได้ว่า ทุกทีมที่เขาสวมเสื้อแข่งลงไปเล่นให้ จะมีรางวัลเป็นสิ่งปลอบใจเสมอ
แน่นอนว่า ทุกความสำเร็จต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อ และแรงกาย ซึ่งตัวของอัลเวส ก็ต้องผ่านบททดสอบมามากมายเฉกเช่นกับเด็กชายชาวบราซิเลี่ยน จำนวนหลายล้านคน ที่ต้องการพาตัวเอง และครอบครัวหลุดออกจากความยากจน ซึ่งเส้นทางที่คนส่วนมากเลือกใช้ นั่นคือการเป็น "นักฟุตบอล"
"ดานี่ มักออกไปทำงานเกษตรกรรม ด้วยการแบกมีดขนาดใหญ่เอาไว้บนบ่าของตัวเอง" เพื่อนบ้านเกริ่นถึงชีวิตวัยเด็กของอัลเวส "ชาวบ้านส่วนมากที่นี่ หาเลี้ยงชีพบนท้องไร่ ท้องนา เมื่อผู้คนนึกถึงภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศบราซิล ภาพของความแห้งแล้ง และความยากจนก็จะลอยเข้ามา"
ขณะที่คุณแม่ของอัลเวส เล่าเสริมว่า "ตอนที่เขาอายุ 6-7 ขวบ เขาพูดถึงเรื่องการลงเล่นฟุตบอลโลก และการลงสนามในนามทีมชาติบราซิล เขามักพูดเสมอว่า -ผมจะเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเอง และพลิกชีวิตครอบครัวให้ดีขึ้น-"
อย่างไรก็ตาม การที่ความฝันเหล่านั้น จะกลายมาเป็นความจริงไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะลูกชาวนาทื่แสนธรรมดา และต้องช่วยเหลือครอบครัว ด้วยการหาเช้ากินค่ำ ท่ามกลางพื้นที่แห้งแล้ง และอุณหภูมิที่ร้อนระอุ
อัลเวส ย้อนความทรงจำว่า "ปัจจุบันนี้, ก่อนเริ่มเกมการแข่งขัน สิ่งที่ผมทำเป็นประจำ นั่นคือการยืนหน้ากระจกเป็นเวลา 5 นาที ตัดขาดทุกสิ่งทุกอย่าง จากนั้นภาพต่างๆ ก็เริ่มฉายในจิตใจ มันเป็นภาพชีวิตของผมเอง"
"ตอนที่ผมอายุ 10 ขวบ ผม และครอบครัวต้องอาศัยหลับนอนบนพื้นคอนกรีต ในบ้านอันแสนคับแคบที่ย่านฮัวเซโร่ ประเทศบราซิล"
"ผม และพี่ชาย เดินเท้าไปยังทุ่งนา สถานที่ที่คุณพ่อทำงาน ท่านแบกถังขนาดมหึมาเอาไว้บนหลัง เพราะท่านต้องคอยฉีดสเปรย์ใส่พืชผัก และผลไม้ เพื่อให้ปราศจากเชื้อโรค"
"เราอาจจะเด็กเกินไป ที่จะสัมผัสสารเคมีเหล่านั้น แต่เราก็ช่วยพ่อทุกวิถีทาง ผม และพี่ชายมักจะแข่งขันว่า ใครเป็นคนที่ทำงานหนักกว่ากัน นั่นเพราะพ่อจะมอบจักรยานให้กับคนที่มองว่า สามารถช่วยงานท่านได้มากกว่า เพื่อเอาไปใช้งานในช่วงเวลานั้นๆ"
กระทั่งอายุ 13 ปี อัลเวส ต้องเจอแบบทดสอบครั้งสำคัญ ในการทะยานฝัน และก้าวไปเป็นนักฟุตบอล เมื่อถูกเลือกเข้าทีมเยาวชนของ "ฮัวเซโร่ โซเชี่ยล คลับ" สโมสรขนาดเล็กที่แทรกตัวอยู่ในพื้นที่บ้านเกิด
"ตอนอายุ 13 ขวบ ผมได้เข้าร่วมอะคาเดมี่เป็นครั้งแรก" อัลเวส เอ่ยนำ "ผมต้องอยู่ห่างจากครอบครัว เพื่อมาอยู่รวมกับเด็กนับ 100 คน ในหอพักที่แสนแออัด มันให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในเรือนจำเลยล่ะ !!"
"ก่อนที่ผมจะต้องจากบ้านมา คุณพ่อของผมเดินทางเข้าเมือง เพื่อซื้อเสื้อฟุตบอลให้กับผม โดยวันแรกในการฝึกซ้อม ผมนำชุดไปตากเอาไว้ เพื่อรอเวลาให้มันแห้ง"
"กระทั่งเช้าวันต่อมา กลับมีคนขโมยมันไป !! มันทำให้ผมรู้ว่า นี่ไม่ใช่ชีวิตในทุ่งนาที่ผมจากมาอีกต่อไป เพราะนี่คือโลกแห่งความเป็นจริง โลกที่มาพร้อมกับเรื่องราวอันแสนโหดร้าย"
"ผมกลับเข้าไปที่ห้องของตัวเอง และหิวจนไส้กิ่ว เนื่องจากเราต้องฝึกซ้อมตลอดทั้งวัน นอกจากนี้ อาหารก็ยังไม่เพียงพอต่อเด็กทุกคน แถมผมยังต้องมาโดนขโมยชุดแข่งไปอีก ผมคิดถึงครอบครัวมากๆ ผมไม่ใช่เด็กที่เก่งกาจที่สุดในศูนย์ฝึกแห่งนี้ จากเด็ก 100 คน ผมอาจจะอยู่ลำดับที่ 51 ดังนั้น ผมเลยต้องมาสัญญากับตัวเอง"
"ผมบอกกับตัวเองว่า -นายห้ามเดินกลับไปยังทุ่งนา จนกว่าจะทำให้พ่อของนายภาคภูมิใจ นายต้องก้าวไปติด 1 ใน 2 ของเด็กที่เก่งที่สุดในอะคาเดมี่ และนายต้องกลายเป็นนักรบ นายห้ามถอดใจกลับบ้าน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม-"
ระยะเวลา 21 ปี .... หลังจากที่อัลเวส ให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง วันนี้เขากลายเป็นนักเตะทีมชาติบราซิล และแบ็คขวาชั้นแนวหน้าของโลกลูกหนังเป็นที่เรียบร้อย
เรื่องราวที่หลายคนอาจยังไม่เคยรู้มาก่อนคือ หากมีเวลาว่างจากการเตะฟุตบอล เขามักเดินทางกลับไปที่บ้านหลังเดิม คอยขุดดิน และปลูกพืชผักเหมือนในวันวาน
เพราะเขารู้ดีว่า บ้านที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่โต หรือเต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกแห่งนี้ คือสถานที่ที่ช่วยเพาะบ่มเขา จากลูกชาวนาธรรมดา จนกลายมาเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จมากสุดคนหนึ่งในเส้นทางอาชีพของตัวเอง
