บิดเข็มนาฬิกาชีวิตกลับไป 8 ปีก่อน ฉันพบตัวเองในฐานะ “เด็กฝึกงาน” ของ หนังสือพิมพ์กีฬารายวันฮอตสกอร์
บ่ายวันหนึ่งในหน้าหนาว ฉันกับเพื่อน ถึงออฟฟิศก่อนเวลาอันควร ด้วยความร้อนวิชา ผสมเหงื่อความตื่นเต้น ที่ต้องเข้ามาฝึกงานวันแรกใน “บ้านหลังใหม่” ซึ่งเป็นสมรภูมิข่าวของจริง
ชายวัยกลางคน นั่งทะเลาะกับแป้นพิมพ์เสียงดังก๊อกแก๊ก คู่กับแก้วกาแฟ อยู่คนเดียวในออฟฟิศ ใช่ … ฉันเห็นเขาหน้าจอทีวีบ่อยครั้ง ฟังเสียงที่ทุ้มอยู่ในใจผ่านวิทยุ
หลายคนเรียกชายคนนี้ว่า “เฮียนอส”
“เอ้า เด็กฝึกงานมาเริ่มงานวันแรกใช่ไหม พวกคุณมาเร็วกัน นักข่าวยังไม่มากันหรอก งั้นช่วยผมสรุปผลกีฬาเอเชียนเกมส์ที่แข่งไปช่วงสายให้หน่อยละกัน”
นั่นคือบทสนทนาแรกของชายชื่อ อภิสิทธิ์ อภิสุขสิริ เฮียนอส นอสตราดามุส หรือ อ.เหน่ง กับฉัน ก่อนที่ต่อมาใครคนนี้จะถือวิสาสะเรียกแบบสนิทว่า “อานอส”
วันเวลาช่วงฝึกงานผ่านไปไวเหมือนสายลมพัด ไม่นาน ฉันได้รับโอกาสจาก “อานอส” ให้เป็นพนักงานของ หนังสือพิมพ์กีฬารายวันฮอตสกอร์ อย่างเต็มตัว ในตำแหน่ง “ผู้สื่อข่าวกีฬา”
ล้ม เหนื่อย ท้อแท้ อ่อนเปลี้ยเพลียแรง ไร้ไฟในการเขียนงานแค่ไหน แต่เมื่อเปิดประตูบ้านมา ฉันจะพบ “อานอส” ที่นั่งอยู่หน้าคอมคู่ใจเสมอ ก่อนนักข่าวคนใดในกอง
ภาพเหล่านี้ฉายซ้ำทุกเมื่อเชื่อวัน จนฉันอดคิดไม่ได้ว่า คนเป็นบรรณาธิการบริหาร ต้องทำงานบ้าคลั่งขนาดนี้เลยหรือ ?
อ่านแล้วอาจตลก แต่นี่คือกิจวัตรของชายอายุ 55 ปี ที่ดำรงตำแหน่งหัวหน้า
- ตื่นนอนตั้งแต่ตี 4 ออกจากบ้านไปอ่านข่าว ทีวี ช่วงเช้า
- เข้าออฟฟิศช่วงสาย มาวิเคราะห์ฟุตบอล เขียนคอลัมน์ส่วนตัวลงหนังสือยันบ่าย (บางวันหลับคาเก้าอี้ทำงาน)
- บางวันต้องเขียนคอลัมน์เพิ่มส่งให้หนังสือเล่มอื่น หรือประชุมกองด้วย
- จัดรายการวิทยุช่วงเย็นจนถึงค่ำ (ไม่นับรวมบางครั้งมีพากย์บอลอีก)
วัฎจักรลูกหนัง “อานอส” หมุนวนเช่นนี้ ชีวิตที่ทุ่มให้งานจนแทบแดกฟุตบอลแทนข้าว
“อานอส” เป็นหัวหน้าที่ใจดี น่ารัก ไม่พูดเยอะ (และไม่ได้เจ็บคอ) แต่เป็นสไตล์ตะบี้ตะบันทำงานเงียบๆให้ลูกน้องเห็นมากกว่า น้อยครั้งที่จะบอกว่า “ผมรบกวนฝากข่าวนี้ที”
“อานอส” เป็นแฟนบอลที่บูชา อาร์เซนอล และ บุรีรัมย์ ยูไนเต็ด สุดหัวใจ (แกเป็นคน บุรีรัมย์ และเคยเป็นคุณครูมาก่อน) แต่บ่อยหนที่แกพร้อมสบถใส่ทีมรักได้แบบเจ็บแสบ หากเล่นไม่ได้ดังใจ
ยามบ้านหลังนี้มีปัญหาภายใน “อานอส” จะพยายามทำตัวเป็น “กาว” สมานแผลใจทุกคนให้ลงรอยอีกครั้ง (แม้บางเรื่อง จะไม่ใช่ปัญหาที่ตัวเองก่อ)
หากจะใช้คำว่าเป็นหัวหน้าที่ “จับฉ่าย” คงไม่ผิด เพราะพี่แกทำแม่งเกือบทุกอย่าง
แต่เราอยู่ในยุคสื่อสิ่งพิมพ์เปรียบเสมือน “ไดโนเสาร์ตัวสุดท้าย” ไม่อาจทัดทานโลกที่หมุนไปได้เท่าที่ควรจะเป็น ราวครึ่งปีก่อนหนังสือปิดตัวลง ฉันตัดสินใจทิ้งบ้านหลังเดิมออกตามฝันในสายงานใหม่
นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ฉันกล่าวลา “อานอส”
……………………………………..
กว่า 2 ปี ที่จากบ้านหลังเก่า ฉันพบตัวเองในตำแหน่งเจ้าหน้าที่สมาคมกีฬาฟุตบอลฯ, ผู้สื่อข่าวช่องอมรินทร์ ทีวี รวมถึงงานปัจจุบันที่ การผลิตคอนเทนต์ออนไลน์ให้สำนักข่าวแห่งหนึ่ง
ไกลห่างตามระยะทางชีวิต ฉันยังเห็น “อานอส” อยู่ตามทีวี หรือจากเสียงในวิทยุ รวมถึงทราบว่าแกมีโรคประจำตัว จนต้องนอนให้น้ำเกลือคุยกับนางพยาบาลอยู่พักใหญ่ ถึงกระนั้นด้วยหน้าที่การงานใหม่ที่ถูกถีบไปใช้ชีวิตต่างประเทศ ทำให้แทบไม่มีโอกาสไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบ แบบตัวเป็นๆ
จนเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันใช้สิทธิ์พักร้อนพาตัวเองไปสูดกลิ่นป่าบนดอยแห่งหนึ่ง ที่สัญญาณโทรศัพท์เอื้อให้แค่บางจุด ทันทีที่เข้าเมืองมา เสียงไลน์ สายที่ไม่ได้รับจำนวนมากจากเพื่อนพี่น้องบ้านหลังเก่า พร้อมใจกันแจ้งเตือนราวเกิดอุบัติเหตุชีวิตกับใครบางคน
“พี่รู้ยัง เฮียนอสเสียแล้ว เมื่อเช้านี้”
ประโยคคำถามสั้นๆ ที่ทำใจสั่นไปชั่วขณะ ฉันตัดสินใจต่อสายไปหาพี่คนหนึ่ง ก่อนทราบว่าแกล้มหมดสติไปแบบฉับพลัน โดยที่พี่กำลังอยู่ในระหว่างไปรับร่าง “อานอส” ที่ไร้วิญญาณ ร่วมกับครอบครัว เพื่อนำกลับไปประกอบพิธีกรรมทางศาสนาที่บ้านเกิด จ.บุรีรัมย์
ย้อนกลับไปก่อนหนังสือปิดตัว หลายคนจากบ้านหลังเดิมอย่างไม่ลงรอยนัก ด้วยปัญหาบางอย่าง แต่ “อานอส” ยังพยายามที่จะช่วยเหลือลูกน้องทุกคนจนนาทีสุดท้าย เท่าที่สถานะชายคนหนึ่งจะทำให้ได้
ไทยรัฐ - ข่าวสด - เนชั่น - THE STANDARD - Goal.com - MONO – Soccersuck – ช่อง One - สปริงนิวส์ - สยามรัฐ - ขอบสนาม - บางกอกกล๊าส เอฟซี - สโมสรฟุตซอลกรมทางหลวง - สมาคมกีฬาฟุตบอลแห่งประเทศไทยฯ เหล่านี้คือปลายทางของ “พวกเรา” หลังจากบ้านเก่าที่ชื่อว่า “ฮอตสกอร์” มา
และคงปฏิเสธไม่ได้ว่า ทุกอย่างที่มีวันนี้ เริ่มจากการเปิดประตูชีวิตมาเจอ “อานอส” ผู้มอบโอกาสในแวดวงน้ำหมึกเปื้อนกระดาษให้
วันนี้…ฉันไม่ได้ไปส่งเฮียนอสครั้งสุดท้ายเหมือนเพื่อนคนอื่น จึงอยากใช้พื้นที่ตรงนี้ละเลงความรู้สึกทั้งหมด ถึงชายคนหนึ่งที่มี “ฟุตบอล” อยู่ในหัวใจมามากกว่าครึ่งชีวิต
ไม่มีอีกแล้ว ภาพชายวัยกลางคนเล่าข่าวผ่านจอทีวี
ไม่มีอีกแล้ว เสียงทุ้มๆที่คุ้นรูหูผ่านวิทยุ
หากมีเวทมนต์หรือเสกคาถาได้ ฉันคงอยากให้เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงการ “ซ้อมหลับ” เท่านั้น
