หลังเตรียมลงทำศึก “ชี้ชะตา” ในรอบ 8 ทีมสุดท้ายกับ ทีมชาติเกาหลีใต้ ในศึกชิงแชมป์เอเชีย โดยมี “ตั๋วฟุตบอลโลก” ที่จะแข่งขันปลายปีนี้ เป็นเดิมพัน
หลายคนรู้ดีว่าไม่ใช่งานง่าย แต่มาถึงตรงนี้ได้ ทีมชาติไทย ภายใต้การคุมทีมของ พิภพ อ่อนโม้ ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
เพราะก่อนทัวร์นาเมนต์จะเริ่ม หลายคนไม่ได้ “คาดหวัง” อะไรเสียด้วยซ้ำ ไล่ตั้งแต่เกมอุ่นเครื่องแพ้ เกาหลีใต้ 0-3
แม้จะได้เป็นเจ้าภาพ และโชคดีอยู่ในสายที่ไม่ได้ “ยาก” จนเกินไป (สปป.ลาว, มาเลเซีย, เยเมน) แต่มุมมองจากแฟนบอล ยังเชื่อว่ามันยังเร็วเกินไปที่ช้างศึกชุดนี้จะก้าวไปไกลถึงฟุตบอลโลก ทั้งกระดูกฟุตบอล หรือจะเอาแค่การเตรียมทีมก่อนทัวร์นาเมนต์ยังกระท่อนกระแท่น
เกมแรกที่พบกับ สปป.ลาว (โหมดร่างทอง) ทีมไทยก็เกือบเอาตัวไม่รอด หลายคน “ตื่นสนาม” ยังดีที่ความพยายามไม่ยอมแพ้จนวินาทีสุดท้ายของน้อง ๆ จะมาสัมฤทธิ์ผล ได้ประตูในช่วงทดเวลาบาดเจ็บ เก็บ 3 คะแนนสำคัญ
จุดเปลี่ยนสำคัญ ที่ทำให้แฟนบอล “สายแซะ” เลือกหุบปากลงบ้างคือนัดพบ มาเลเซีย เกมนี้น้อง ๆ เริ่มปล่อยของออกมาเรื่อย ๆ ทั้งรูปแบบการเข้าทำที่หลากหลาย ความสามารถ และสภาพความฟิตที่วิ่งกันไม่มีหมด
นักเตะอย่าง พัชรพล เหล็กกุล, ชนสรณ์ โชคลาภ, สุรชัย บุญชารี, พงศกร สังขโสภา, จิระพงษ์ พึ่งวีระวงศ์, ชโนทัย คงเหม็ง เริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้นจากแฟนบอล หลังโชว์ผลงานในสนามได้อย่างสุดติ่ง
จนมาเกมสุดท้ายที่ชิงแชมป์กลุ่มกับ เยเมน เด็กชุดนี้ยังสู้กันหยิบตา แม้ดีกรีจะเป็นรองคู่แข่ง แต่พวกเขาก้าวผ่านความกลัว การตื่นสนาม มาแล้วในเกมแรก พวกเขาวิ่งไม่มีหมด เน้นในทุกจังหวะ เล่นตามแท็คติก จนมาได้ประตูชัยในช่วงทดเจ็บอีกครั้ง แม้หลายคนจะมองว่าเป็นจังหวะ “โชคช่วย” แต่นั่นคือผลลัพธ์ของความพยายามสู้มาตลอดทั้งเกม
ถึงตอนนี้น้อง ๆ เหลืออีกแค่ “ก้าวเดียว” และเป็นแมตช์ที่สำคัญ สำหรับหลาย ๆ คนในทีมชุดนี้ นี่อาจเป็นเกมที่ใหญ่สุดชีวิตพวกเขาก็ได้ กับการเจอ เกาหลีใต้ ซึ่งสำหรับฟุตบอลเยาวชนแล้ว เราเรียกได้เต็มปากว่าพวกเขาคือ “ระดับโลก”
ไม่ว่ามองมุมไหนเรารู้แก่ใจว่าทั้งเลเวลฟุตบอล ขีดความสามารถ เราล้วน “เป็นรอง”
แต่ถึงกระนั้นยังมีปัจจัยอื่น ๆ ที่ฟุตบอลเยาวชนแตกต่างจากผู้ใหญ่คือ สมาธิ สภาพจิตใจ การรับมือกับแรงกดดัน
สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่อยู่ดีดี เด็กจะมีเองโดยอัตโนมัติ แต่เกิดจากการเก็บเลเวลลูกหนังสะสมมาเรื่อย ๆ ซึ่งในระดับเยาวชน ผู้เขียนเชื่อว่า หากวัดกันเฉพาะเรื่องนี้ เด็กไทย กับ เกาหลีใต้ ไม่ได้ห่างกันมากนัก เพราะเป็นช่วงวัยที่เพิ่งเติบโตมากับฟุตบอลระดับเยาวชน
แต่สิ่งสำคัญคือ ทีมชาติไทย ได้เล่นในบ้านตัวเองจากการเป็น “เจ้าภาพ” เสียงเชียร์จากผู้เล่นคนที่ 12 ขอบสนามเปรียบเสมือน “ลมใต้ปีก” ให้เด็กไทย และช่วยกดดันคู่แข่ง
อย่างที่บอกไปว่า เราไม่มีอะไรจะเสีย ฟุตบอลโลกอยู่แค่เอื้อม ขอแค่ใส่ให้เต็มที่ สู้ให้สุดใจ เหมือนอย่าง 3 เกมในรอบแบ่งกลุ่มที่ผ่านมา
อย่ากลัว อย่ายอมแพ้ เพียงเพราะแค่พวกเขาคือ เกาหลีใต้
