ที่ผ่านมาเกิดข้อสงสัยขึ้นมากมายว่า รู้ทั้งรู้ว่าธงของทั้งสองฝ่ายไม่ตรงกัน เช่นไทยลีกเลื่อนเตะเป็น ก.ย.63-พ.ค.64 ซึ่งทรูฯก็แจ้งหนังสือไม่เห็นด้วยตั้งแต่ปลายเดือนเม.ย. ถึงสมาคมจะบอกว่าเป็นมติของสโมสร แต่ไม่มั่นใจว่าแต่ละสโมสรจะทราบมั้ยว่าทรูฯเขาไม่เอาด้วยกับโปรแกรมใหม่นี้ และมันจะมีผลกับค่าลิขสิทธิ์จนบานปลายขนาดนี้ บานปลายยังไงไม่ขออธิบายแล้วกันเพราะคงต้องพิมพ์อีกยาวมาก ซึ่งแฟนบอลไทยส่วนใหญ่น่าจะพอทราบอยู่แล้ว
ผมขอเปรียบเทียบกับลีกใหญ่อย่าง พรีเมียร์ลีก, บุนเดส, ลา ลีกา, กัลโช่ หรือเจลีก หรือแม้แต่บาสเก็ตบอล NBAแล้วกัน คือแต่ละประเทศอาจมีเงื่อนไขความยากในการกลับมาแข่งต่างกัน เช่นลีกยุโรปอยู่ในช่วงปลายซีซั่น ลีกเอเชียเพิ่งเริ่มต้น แต่ทำไมเขาถึงดำเนินการต่อได้ ถึงจะไม่วิน-วินทุกฝ่าย แต่เขายอมเจ็บบางส่วน เพื่อให้ภาพรวมทั้งลีกเดินต่อได้ เพราะเขามีเป้าหมายหลักที่ต้องแข่งให้จบทันเวลาตามสัญญาที่มีกับผู้สนับสนุนและผู้ถือลิขสิทธิ์ถ่ายทอดสดนั่นเอง
ทำไมถึงต้องยึดเรื่องนี้เป็นโจทย์หลัก เหตุผลง่ายๆ เพราะถ้ามีปัญหาแข่งจบไม่ทันตามสัญญา สิ่งที่จะเกิดตามมาคือนอกจากไม่ได้เงินแล้วยังอาจจะถูกฟ้องเรียกค่าเสียหายอีกด้วย ซึ่งลีกที่ผมกล่าวไปนั้น คู่สัญญาที่ถือลิขสิทธิ์เขามีอยู่ทั่วโลกหลายสิบหลายร้อยเจ้า บริหารจัดการยากกว่าไทยลีกที่มีเพียง ทรูฯ เจ้าเดียวเท่านั้นที่ถือลิขสิทธิ์ถ่ายทอดสดด้วยซ้ำ
อย่างพรีเมียร์ลีก ถ้าติดตามข่าวจะทราบว่าก่อนกลับมาเตะ แอสตัน วิลล่า, เวสต์แฮม หรือนักเตะบางทีมก็มีความเห็นแตกต่างออกไป บ้างไม่อยากให้มีตกชั้น, บ้างไม่อยากเตะสนามกลาง, บ้างไม่อยากกลับมาเตะเพราะกลัวความเสี่ยงในการติดโควิด หลักๆคือทุกคนมองที่ผลประโยชน์ของตัวเองก่อน
วิธีการที่พรีเมียร์ลีกเขาจัดการคือ นัดผู้บริหารสโมสรสมาชิกระดมสมองกันผ่านวิดีโอคอนเฟอร์เรนซ์แทบทุกวัน เพื่อแลกเปลี่ยนความเห็นต่าง แน่นอนว่าทุกสโมสรย่อมรักษาผลประโยชน์ส่วนตัว แต่ในความเห็นต่างเหล่านั้นมันทำให้เกิดมุมมองที่สามารถเป็นประโยชน์ต่อส่วนรวมได้ เลือกอันนั้นมาผสมอันนี้ โหวตความเห็นกันเพื่อให้ทุกคนมีส่วนร่วมและเพื่อจะได้ไม่มาโวยวายมีปัญหาภายหลัง
แน่นอนว่าในการประชุม เอฟเออังกฤษอาจจะมีธงอยู่ในใจ นั่นคือยังไงก็ต้องเตะจบก่อนส.ค. ทุกสโมสรต้องเข้าใจเพราะถ้าทำไม่ไ่ด้ ก็ไม่ได้เงินสนับสนุน นั่นคือธงที่มีความชัดเจน ส่วนวิธีการนั้น เอฟเอ เลือกกระจายความเสี่ยงด้วยการเบรนสตรอมและลงมติจริงๆ ไม่ใช่แค่นัดประชุมแล้วเสนอมติที่ผ่านการพูดคุยกันมาเองภายใน เพื่อให้สโมสรรับทราบและปฏิบัติตาม เพราะแนวทางนี้เราอาจรู้แค่ผลดี แต่ผลเสียที่จะเกิดขึ้นจริงมันอาจไม่ครบถ้วนด้วยเงื่อนไขอื่นๆอีกมากมาย อย่างที่เห็นกันแล้วในตอนนี้ว่ามีหลายๆ ทีมที่กำลังจะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
ตอนนี้สิ่งที่ทุกคนในสังคมบอลไทยต้องการคือคงามเชื่อมั่น ความเชื่อมั่นที่ชัดเจนว่าบอลไทยจะเตะเมื่อไหร่จบเมื่อไหร่การถ่ายทอดสดหลังจากหมดสัญญากับทรูฯในวันที่ 25 ต.ค. มีเงื่อนไขอย่างไร ได้เม็ดเงินสนับสนุนเท่าไหร่ เอาให้ชัดเจน และหลังจากจบฤดูกาลนี้ไป ผู้สนับสนุนจะมีความเชื่อมั่นอยู่หรือไม่ หลังจากได้เห็นวิธีการแก้ปัญหาในปีนี้ ระยะเวลาที่ทีมต่างๆ จะไปหาสปอนเซอร์สำหรับฤดูกาลหน้ามันพอมั้ย เพราะถ้าลีกจบพ.ค. แล้วไปเริ่ม ก.ย. ระยะเวลาก่อนพรีซีซั่นแค่ประมาณ 2 เดือน ทีมจะดึงผู้สนับสนุนกลับมาได้หรือไม่ จะต้องทำยังไงให้ปัญหามันไม่ลุกลามไปถึงฤดูกาลถัดไป
วิธีแก้ปัญหาน่ะผมไม่รู้หรอก แต่ผมเชื่อว่าระดับผู้บริหารสโมสรต่างๆในลีก ซึ่งหลายคนเป็นสุดยอดนักบริหารขององค์กรและธุรกิจใหญ่ๆ ในเมืองไทยทั้งนั้น น่าจะมีแนวความคิดที่มองข้ามไม่ได้
อดีตที่ผ่านไปแล้ว มันเป็นได้เพียงบทเรียน แต่หลังจากนี้การระดมสมองด้วยการหันหน้ามาคุยกันให้มากที่สุด บ่อยที่สุด ของสโมสรสมาชิกและสมาชม ควรจะเกิดขึ้นได้แล้วและน่าจะเป็นวิธีการที่เซฟที่สุด สโมสรสมาชิกของสมาคมฟุตบอลมีเป็นหลักร้อยนะครับ ไม่ใช่ 4 ทีม หรือ 16 ทีม เชิญพวกเขามาหารือบ่อยๆ ได้เลย
ไม่ต้องกลัวว่าทุกคนจะรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง อันนั้นมันของตายอยู่แล้ว แต่จะทำยังไงล่ะให้ความคิดเห็นมันกลายเป็นประโยชน์ส่วนรวมภายใต้ข้อจำกัดต่างๆ ที่สมาคมทราบดีที่สุด
ทำดีเสมอตัว ทำชั่วโดนด่าซ้ำ การเก็บปัญหาไว้แก้เองฝ่ายเดียวอาจไม่ใช่ทางเลือกที่ดี ถ้าการตัดสินใจมาจากมติของสโมสรสมาชิกอย่างแท้จริง วันหนึ่งหากไม่เป็นไปตามที่หวัง ก็จะไม่มีทีมไหนมาต่อว่าสมาคมในภายหลังได้
เสียงของผมอาจเป็นเพียงเสียงเล็กๆ แต่หากสามารถดังไปถึงผู้หลักผู้ใหญ่ของสมาคมฟุตบอลได้ นี่ไม่ใช่การตำหนิผมเข้าใจว่าท่านต้องปวดหัวมากแค่ไหนกับปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นทั้งที่ควบคุมได้และเหนือการควบคุม
เท่าที่ทำได้ก็คงเพียงให้กำลังใจทุกฝ่าย ให้เข้มแข็งเข้าไว้เท่านั้น ก็หวังว่าฟ้าหลังฝนจะสดใสขึ้นมาในเร็ววันล่ะครับ
