หลังจากประสบความสำเร็จมาหมดแล้วกับบาเยิร์น มิวนิค นอกจากการคว้าแชมป์ทุกรายการที่ลงแข่งขันแล้ว โรเบิร์ต เลวานดอฟสกี้ ยังสร้างสถิติ กลายมาเป็นดาวซัลโวสูงสุดตลอดกาล อันดับ 2 ของพลพรรค “เสือใต้” โดยเป็นรองแค่แกร์ด มุลเลอร์ เพียงคนเดียวเท่านั้น
ช่วงนี้ เราลองไปย้อนเส้นทางลูกหนังของเขากันหน่อยว่า เขาต้องเจอกับความโหดร้าย และอุปสรรคอะไรบ้าง ก่อนจะผลักดันตัวเอง กลายมาเป็นสุดยอดกองหน้าระดับโลก ที่ไล่ยิงประตูอย่างถล่มทลาย พร้อมกับเก็บเกี่ยวเกียรติยศอย่างมากมาย
“พ่อเสียชีวิตไป และเส้นทางลูกหนังของผมกำลังพังทลาย”
เลวานดอฟสกี้ ออกมาย้อนความทรงจำที่แสนเจ็บปวดของตัวเอง สำหรับการเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป เหตุการณ์เหล่านั้น กลายมาเป็นแบบทดสอบครั้งสำคัญ ทั้งหมดถูกซ้ำเติมด้วยเส้นทางของการเป็นนักฟุตบอล ที่กำลังพรากความหวังของเขาไปด้วย
“พ่อเสียชีวิตไป ตอนที่ผมอายุ 16 ปี“ เขากล่าวต่อ “พ่อต้องต่อสู้กับอาการป่วยเป็นระยะเวลานาน ยากที่จะอธิบายว่า มันเป็นเรื่องที่ยากลำบากแค่ไหน เมื่อคุณเป็นเด็กผู้ชาย และมีบางสิ่งที่คุณเปิดอกคุยได้เฉพาะกับพ่อเท่านั้น เกี่ยวกับการเติบใหญ่ กับการเป็นลูกผู้ชาย”
“หลังจากที่พ่อจากไป ผมมักอยากจะคุยกับท่านเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ มีหลายครั้งมากที่ผมอยากโทรศัพท์ไปหาท่าน เพียงแค่ 10 นาทีก็ยังดี แต่ผมไม่อาจทำได้ .... แม่เลยพยายามช่วยเหลือผม เท่าที่ท่านสามารถทำได้ ผมเคารพในสิ่งที่ท่านทำมาก เพราะท่านต้องทำหน้าที่เป็นทั้งแม่ และพ่อ”
นี่คือเรื่องราวที่น่าขื่นขม ที่มาพร้อมการเปลี่ยนแปลงที่ไม่ทันตั้งตัว บีบบังคับให้เลวานดอฟสกี้ ต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่เร็วมากขึ้น อนาคตที่ทอดยาวไปข้างหน้า เขากลับไม่พบกลีบกุหลาบที่โรยอยู่ตามเส้นทางเลย กระนั้น เขารู้แต่เพียงว่าต้องฝ่าฟันไปให้ได้
“ช่วงเวลานั้น ผมเล่นให้กับทีมสองของลีเกีย วอร์ซอว์ นี่คือทีมสำรองของหนึ่งในสโมสรที่ใหญ่สุดในประเทศโปแลนด์ เราโลดแล่นอยู่ในระดับดิวิชั่น 3 กระทั่งปี 2006 สัญญาของผมกำลังจะหมดลง สโมสรต้องทำการตัดสินใจว่า พวกเขาจะยืดสัญญาของผมออกไปอีกปีหรือไม่ ?“
“น่าเสียดายที่ผมเพิ่งจะบาดเจ็บหัวเข่าแบบรุนแรงมา บางคนในสโมสรคิดกันว่า ผมไม่น่ากลับมาทำผลงานได้ดีอีกแล้ว ถือเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายเลยล่ะ สโมสรไม่แม้แต่จะส่งโค้ช หรือผู้อำนวยการด้านเทคนิคมาพูดคุยกับผม พวกเขากลับส่งเลขาของทีม เพื่อมาบอกกับผมว่า สโมสรจะปล่อยผมออกจากทีม”
“แน่นอนว่า มันเป็นหนึ่งวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผม พ่อของผมเสียชีวิตไปแล้ว และเส้นทางลูกหนังของผมกำลังพังทลาย หลังจากที่ได้ยินเรื่องเหล่านี้จากสโมสร ผมเดินกลับไปที่รถ ซึ่งคุณแม่เฝ้ารอผมอยู่ ผมเริ่มร้องไห้ออกมา พร้อมกับบอกแม่ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น”
เลวานดอฟสกี้ ออกมากล่าวต่อว่า “แม่เข้มแข็งมากเลยล่ะ ท่านบอกผมว่า -โอเค เราต้องทำงานต่อ การคิดถึงอดีตไม่มีประโยชน์ เราต้องทำอะไรสักอย่าง- แม่เลยทำการติดต่อไปยังทีมอย่างซีนิค พรุซคอฟ นี่คือทีมที่อยู่ดิวิชั่นเดียวกัน แต่ขนาดทีมเล็กกว่ามาก พวกเขาเคยอยากได้ตัวผมราว 2-3 เดือนก่อนหน้านี้ ตอนนั้นผมไม่มีเหตุผลที่ต้องออกจากลีเกีย วอร์ซอว์ เพื่อย้ายไปร่วมทีมที่เล็กกว่า”
การย้ายไปเล่นให้กับ ซีนิค พรุซคอฟ ถือเป็นการพิสูจน์ตัวเอง เลวานดอฟสกี้ ต้องแบบรับความท้าทายมากมาย ด้วยการลงเล่นกับทีมขนาดเล็ก ที่มีศักยภาพอ่อนลงมา พร้อมกับรับค่าเหนื่อยเพียงแค่ 380 ปอนด์ต่อเดือนเท่านั้น นี่คือโจทย์ยากที่เขาต้องเผชิญ
“แต่ตอนนั้น ผมมีความสุขแล้ว ที่พวกเขายังต้องการตัวผมอยู่” เขากล่าวต่อ “ผมย้ายไปที่นั่น พร้อมกับเริ่มพักฟื้นร่างกาย ความจริงแล้ว ร่างกายผมย่ำแย่มาก ผมแทบวิ่งไม่ได้ด้วยซ้ำไป ขาของผมข้างหนึ่งล้ามาก ส่วนอีกข้างหนึ่ง เหมือนมีปูนซีเมนต์เกาะอยู่ที่ข้อเท้า”
“ลองนึกภาพดูซิ หากว่าผมเอาคำพูดของพวกที่ชอบขัดขวางเก็บเอามาใส่ใจ บางที การบาดเจ็บเหล่านั้น อาจจะหยุดยั้งผมได้ ผมได้เรียนรู้มากมายกับความไม่แน่นอน และความทุกข์ยากของชีวิต ผมต้องทำงานหนักแลกกับความมั่นใจ ผมต้องใช้เวลานานมากๆ เพื่อให้อะไรกลับมาเข้าที่เข้าทาง หลังจากนั้น ผมเริ่มยิงประตูอย่างต่อเนื่อง”
ดาวยิงวัย 33 ปี กล่าวทิ้งท้ายว่า “กระทั่ง 4 ปีต่อมา ผมมีข้อเสนอกองโต เพื่อให้ย้ายออกจากฟุตบอลลีกโปแลนด์ มีข่าวลือเกิดขึ้นมากมายเลย หลายคนบอกผมว่าควรทำแบบนั้นแบบนี้ แต่ผมจำสิ่งที่พ่อแม่บอกกับผมได้ นั่นคือคำว่า -จงเชื่อสัญชาตญาณของตัวเอง-”
“ลึกลงในใจ ผมรู้ว่าตัวเองอยากไปที่ไหน เยอรมัน กำลังเรียกร้องหาผม”
นี่คือจุดเริ่มต้น และการฝ่าฟันของนักเตะต่างชาติ ที่ยิงประตูได้มากสุดในประวัติศาสตร์ของบุนเดสลีกา พร้อมกับย้ายมาหาความท้าทายใหม่กับบาร์เซโลน่า .... โรเบิร์ต เลวานดอฟสกี้
